Autorem tej strony jest Wiktor Długołęcki. Mający niespełna 17 lat nastolatek, dopiero rozpoczyna naukę języka HTML. Urodzony 7 września 2003 roku w Szczytnie. Obecnie uczęszcza on do pierwszej klasy Liceum Ogólnokształcącego imienia Jana III Sobieskiego w Szczytnie o profilu medycznym. Uważany za bardzo szczerą i konkretną osobę. Posiada liczne zainteresowania m.in.: tenis ziemny, siatkówka oraz podróżowanie. W wolnych chwilach chętnie bierze udział w różnego rodzaju imprezach charytatywnych. Uwielbia dobre seriale i mocne kino akcji. Sam dokładnie nie wie co chce robić w przyszłości, ale uważa iż wraz z biegiem czasu odnajdzie swoją drogę.
Moje zainteresowania i hobby:
Tenis ziemny jest to dyscyplina sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą tenisową piłki ponad lub obok siatki na pole przeciwnika. Może być rozgrywana pojedynczo (tzw. singel) lub w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci (debel) lub obu (mikst). Pierwsze gry przypominające tenis znane są z czasu starożytnych. Na historycznych reliefach widoczni są niewiasty w tunikach i mężczyźni w chitonach podbijający piłeczkę. W Rzymie uprawiano „trigon” – zawodnicy ciężkimi pałkami odbijali piłki wypełnione ziarnami figi, zaś w łaźniach znajdowały się specjalne miejsca do gry w piłkę. Homer zaś w „Odysei” opisał Nauzykę odbijającą piłkę. Cztery najbardziej prestiżowe turnieje tenisowe: Australian Open, Roland Garros, Wimbledon oraz US Open rozgrywane są corocznie odpowiednio w Melbourne, Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Najstarszym z nich jest rozgrywany od 1877 Wimbledon, następnie US Open (1881), Roland Garros (1891), a najmłodszym odbywające się od 1905 Australian Open. Razem te cztery turnieje noszą miano Wielkiego Szlema. Każdego roku serię turniejów wielkoszlemowych otwiera Australian Open (druga połowa stycznia). Następne są kolejno French Open – Roland Garros (przełom maja i czerwca), Wimbledon (przełom czerwca i lipca) oraz US Open (przełom sierpnia i września). Sport ten zdecydowanie wymaga od zawodnika dobrego przygotowania fizycznego jak i psychicznego. Odporność na stres i częsta gra pod presją sprawiają, że bardzo niewiele osób ma szansę, aby zaistnieć w tej dyscyplinie sportowej.
Siatkówka jest to sport drużynowy, w którym biorą udział dwa zespoły po 7 zawodników w każdym (rozgrywający, atakujący, dwóch środkowych i dwóch przyjmujących oraz libero). Na boisku przebywa jednak tylko sześciu zawodników, libero zmienia się ze środkowym będącym w linii obrony, gdy drużyna przyjmuje zagrywkę. Pomysłodawcą reguł gry w piłkę siatkową był William G. Morgan – na co dzień nauczyciel wychowania fizycznego w Young Men's Christian Associaton (YMCA) w Holyoke w Massachusetts. 9 lutego 1895 odbył się w tamtejszej sali gimnastycznej premierowy pokaz stworzonej przez niego dyscypliny, którą wówczas nazywano Minonette. W 1949 zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata mężczyzn, a w 1952 Mistrzostwa Świata kobiet. Mistrzostwa Europy mężczyzn wprowadzono do kalendarza w 1948, a Mistrzostwa Europy kobiet w 1949. Do programu olimpijskiego siatkówka (zarówno w wydaniu kobiet, jak i mężczyzn) weszła w 1964, podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio. Do Polski siatkówka trafiła za pośrednictwem YMCA, a pierwszy mecz pokazowy miał miejsce w Warszawie w 1919. Rok później w Łodzi rozegrano turniej drużyn szkolnych. W 1929 w Warszawie rozegrano pierwsze mistrzostwa Polski – w rywalizacji kobiet zwyciężył AZS Warszawa, a wśród mężczyzn YMCA Łódź. Ta dyscyplina sportowa zdecydowanie wymaga od zawodników umiejętności gry zespołowej oraz empatii. Jednak aby móc zaistnieć w tym sporcie należy mieć przede wszystkim odpowiednie warunki fizyczne. Najważniejszym z nich jest wzrost. U mężczyzn wymagane jest przynajmniej około 190 cm, a u kobiet 180 cm.
Podróżowanie jest to zmiana miejsca pobytu na odległe. Osoba podróżująca pieszo to wędrowiec, podróżujący środkiem komunikacji to podróżny lub wojażer. Podróże odbywano od dawna, początkowo dla praktycznego celu: nauki, handlu, polityki (poselstwa). Podróżowano również do miejsc kultu religijnego: z chęci odpokutowania za grzechy, zjednania łask lub w podzięce za nie. Podróż dla odwiedzenia miejsc kultu religijnego nazywa się pielgrzymką, a osoba biorąca udział w pielgrzymce to pielgrzym lub pątnik. Podróż wymagała odpowiedniego przygotowania. Podróżni brali ze sobą garderobę na różne pory roku, zastawę stołową, zapasy jedzenia, czasem namioty oraz służbę. W ten sposób podróż stawała się wyprawą. Dawniej podróżować w celach rekreacyjnych mogli tylko ludzie zamożni, gdyż dalekie wyprawy często wiązały się z dużymi kosztami. Jednak w dobie XXI wieku niemal każdy z nas ma możliwość swobodnego podróżowania. Sprawia to, że coraz częściej ludzie podróżują nie tylko w celach rekreacyjnych, lecz także w celach zarobkowych. Same podróże dają nam szansę na poznanie innej kultury czy religii. Stanowią one ważną część ludzkiego życia.
COPYRIGHT 2020 - Jan Kowalski